به رهی دیدم برگ خزان ، 

پژمرده ز بیداد زمان 

کز شاخه جدا شد 

چو ز گلشن رو کرده نهان ، 

در رهگذرش باد خزان

چون پیک بلا بود

ای برگِ ستمدیدهء پاییزی ،

آخر تو زگلشن ز چه بگریزی

روزی تو هماغوش گلی بودی ،

دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق ِ شیدا ، دلدادهء رسوا ،

گویمت چرا فسرده ام

در گل نه صفایی باشد نه وفایی

جز ستم زِ دل نبرده ام 

بار غمش در دل بنشاندم ،

در ره او من جان بفشانم

تا شد نو گلِ گلشن زیر چمن

رفت آن گل من از دست ،

با خار و خسی بنشست

من ماندم و صد خار ستم ،

وین پیکر بی جان

ای تازه گلِ گلشن ،

پژمرده شوی چون من

هر برگ تو افتد به رهی ، پژمرده و لرزان

...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: